ik een aantal uren weg ben geweest en haar alleen heb gelaten om voor zichzelf te zorgen, heeft ze niet de minste moeite om me te negeren of me op zo'n manier te verwelkomen dat ze haar afkeuring van mijn gedrag zou kunnen tonen. En dat is precies wat we als coaches doen als we onze atleten anders ontvangen op basis van of ze wel of niet hebben gewonnen of verloren.

Je denkt misschien dat boos zijn over het verlies van je team, hoe normaal dat ook is in onze samenleving, 

onschadelijk is en in feite zelfs een beetje extra lading kan geven om hen te motiveren om de volgende keer beter te presteren - maar denk nog eens goed na.

Ik zou zeggen dat de boodschap die je met die strategie overbrengt, is: "Ik vind je leuk als je wint, maar ik hou niet van je als je verliest." Het schadelijke effect van die boodschap op de lange termijn kan verwoestend zijn.

Deze vrijdag verzamelen atleten van over de hele wereld zich in Rio de Janeiro, Brazilië voor de Olympische Zomerspelen 2016. Ze zullen ons verblinden met hun atletisch vermogen, indruk op ons maken met hun fitheid en ons inspireren met hun grit terwijl ze ernaar streven om tot Olympische kampioenen te worden gekroond.

Na die Spelen zullen veel van de atleten stoppen met hun sport. En, zoals zo vaak het geval is, zullen een aantal van hen zich door die overgang worstelen terwijl ze proberen een nieuw leven te creëren buiten het leven dat velen van hen sinds hun kindertijd hebben gekend.

Ik geloof dat een van de redenen dat de overgang zo moeilijk is voor atleten, is vanwege de berichten die voor hen begonnen toen ze jonger waren. Ze leerden, zoals ik al eerder zei, dat hun coaches hen meer leuk vonden als ze wonnen en minder als ze verloren. Natuurlijk kwam op die jonge leeftijd hun overlevingsmechanisme in werking en probeerden ze hun coaches tevreden te houden. Bovendien, door te doen wat wij mensen zo goed doen – betekenis geven aan alles – begonnen ze een overtuiging te vestigen die hen definieerde: "Ik ben goed als ik win en niet zozeer als ik verlies."

Vaak worden ze bang voor hun coaches. Meer in het bijzonder worden ze bang voor de reactie van hun coaches op de resultaten van hun prestaties.

Door die belangrijke volwassen figuren in hun leven gelukkig te houden, ontwikkelen ze hun eigenwaarde door sport en nog belangrijker door te winnen. Naarmate de competitieve seizoenen vorderen, is hun identiteit gevormd door hun deelname aan sport. En voor veel atleten is het de eerste en belangrijkste identiteit die ze vormen.

Naarmate ze ouder worden en meer succes ervaren, aangevuld met verdere berichten dat ze meer waard zijn als ze winnen en minder als ze verliezen, wordt sport het voertuig waarmee ze niet alleen hun identiteit vergaren, maar ook hun eigenwaarde.

Wanneer dat voertuig wordt weggenomen - wanneer ze zich terugtrekken uit de sport - is het niet verrassend dat veel van die atleten niets overhouden om zich mee te identificeren en daardoor niets om hun eigenwaarde te bereiken.

Steevast krijgen deze personen een bekend label - Type A-persoonlijkheid.

Het interessante aan dit label dat zovelen in onze samenleving als badge dragen, is dat het niet echt een compliment is. De essentie van de betekenis ervan is dat men ernaar streeft om waarde buiten zichzelf te bereiken door verheven doelen te stellen die ze onophoudelijk najagen. Het eindspel is om waardig te lijken in de ogen van de mensen om hen heen als ze eenmaal succes hebben geboekt. Het probleem is dat het nooit genoeg is. Zodra de doelen zijn bereikt, stellen ze anderen in de hoop dat "ik deze keer goed genoeg zal zijn." Helaas houdt het goede nooit stand en zijn ze weer verloren in het streven naar dat ongrijpbare moment van vreugde wanneer ze hun eigenwaarde erkennen.

Dit patroon is geboren uit de vroege berichten die wij coaches geven en zou ons een moment van reflectie moeten geven - bereid ik mijn atleten voor op een toekomstig leven van het najagen van hun eigenwaarde?

Wanneer jonge atleten leren dat verliezen de belangrijke volwassen figuren in hun leven verstoort, worden ze natuurlijk bang voor datzelfde resultaat. Zoals we allemaal weten, hoe banger we zijn om te verliezen, hoe moeilijker het wordt om te winnen.

Coachen van de hele persoon

Hierin ligt dus de kans voor coaches en voor ouders. Door deze eenvoudige suggesties te volgen, verbetert u niet alleen de prestaties van uw atleten, maar zorgt u ook voor een gezondere mindset en emotioneel welzijn terwijl ze betrokken zijn bij sport.

• Focus op de prestaties van je atleten, niet alleen op hun resultaten.
• Ontvang je atleten met hetzelfde niveau van interesse, respect en liefde, ongeacht of ze winnen of verliezen.
• Als je je atleten vraagt hoe het ging na een wedstrijd en ze antwoorden: "Belabberd - we hebben verloren!" Vraag hen: "Ja, maar hoe zou je spelen?" Haal de focus van de uitkomst af door je gesprekken.
• Als je atleten boos zijn als ze verliezen, ga dan een gesprek aan dat probeert te begrijpen waarom. Probeer de oude berichten uit te pakken die tot die reactie hebben geleid en kijk of je de dialoog niet kunt omleiden om manieren te verkennen om beter te worden voor het volgende spel.
• "Ik vind het heerlijk om je te zien spelen!" Deze vijf woorden deden het afgelopen jaar de ronde op coachingswebsites. Ik stel niet voor dat je ze tot vervelens toe tegen je atleten zegt. Wat ik echter suggereer, is dat je hun betekenis omarmt als je coacht. Wees enthousiast over het coachen van je atleten om wie ze zijn, niet om wat ze doen.

Deze eenvoudige richtlijnen bieden een basis waarmee coaches en zelfs ouders het denken van onze jonge atleten kunnen veranderen, waardoor een gezondere omgeving voor hen wordt gecreëerd om zich te ontwikkelen en te bloeien. De bonus is: wanneer individuen die zichzelf al waarderen competitie spelen, vertrouwen ze niet langer op de resultaten van hun prestaties om geruststelling te bieden dat ze eigenwaarde hebben. Zonder die extra stress wordt hun potentieel natuurlijk enorm verbeterd naarmate ze op een hoger niveau presteren en mogelijk zelfs vaker winnen.

Ze zijn ‘in sync’ op een manier zoals geen enkel ander team is geweest.

Wat minder bekend is over de Warriors is dat ze een viertal bijzondere kernwaarden hebben, te weten:

1. PLEZIER
2. MINDFULNESS
3. COMPASSIE
4. COMPETITIE

Deze waarden zijn kwaliteiten voor het leven, niet alleen voor basketbal, en dit is wat de Warriors anders maakt.Terwijl de meeste teams vooral bezig zijn om de sport technsich, tactisch en fysiek onder de knie te krijgen, richten de Warriors zich ook op de mentale kant, met inbegrip van hun attitude en hoe ze zich tot elkaar verhouden.

Winnen wordt daardoor een 'bijproduct', geen doel. Het komt voort uit een manier van leven die in de eerste plaats gebaseerd is op Plezier, Mindfulness (aanwezig zijn als je speelt), Compassie (voor jezelf en jouw teamgenoten bij het maken van fouten) en Competitie (strijden op het hoogste niveau). 

Dit verschilt van het oude model van sport, dat voornamelijk bekeken word als herhalingen van bepaalde technische, tactisch en fysieke handelingen. Mindfulness in sport maakt deze mentale vaardigheden beschikbaar voor elke sporter van elke leeftijd in een eenvoudige, directe en naar de sport vertaalde training.

De tijd kan niet meer rijp zijn, en voor jeugdsport in het bijzonder. Die is uitgegroeid tot een plaats van kritiek, druk, en frustratie …waar we iets aan moeten doen!

En, de Warriors hebben aangetoond, wat er we aan kunnen doen, met plezier in competitie zijn met anderen.

Mensen hebben altijd geprobeerd om zichzelf uit te dagen, waarbij de echte uitdaging van ‘binnen’ is. Ik ben blij met de AMS (Academie voor Mindfulness in Sport), die is gestart met de eerste opleiding die dit innerlijke spel en deze innerlijke reis ondersteund voor sporters (en trainers/coaches!) van alle leeftijden. Zodat zij met plezier alles uit zichzelf kunnen halen, zonder zich daarbij te hechten aan het resultaat.

kampioenschappen zeer weinig te maken met hun dag-tot-dag overleven.

Als de sport zich niet verheft tot een ander niveau van betekenis, is het de vraag of sport relevant kan blijven. Sport moet ons iets groters bieden. En hier kan mindfulness bij helpen, door sporters en coaches op een dieper niveau redenen te laten ontdekken om mee te doen aan competitie, redenen die het simpele winnen of verliezen overstijgen.

Sport kan een voertuig/middel zijn voor persoonlijke verandering, als sporters en coaches naast het genieten van successen, ook gaan genieten van hun innerlijke ervaringen tijdens hun ‘prestatie reis’. Wanneer sporters met die ervaringen, hun carrière ná de sport voorzetten, worden zij krachtige gidsen voor positieve verandering in de wereld. Als we de kracht van sport gebruiken om niet alleen levens te transformeren, maar ook om te inspireren tot grootsheid, vriendschap, compassieen vrede op wereldschaal, dan beginnen we de mogelijkheden van sport aan te boren. Tot die tijd blijft sport simpelweg de afleiding waar (te)veel mensen, afhankelijk van zijn.